آقا دی غلامی والا پٹا گل پا لیا
دوزخ دی اگ کولوں پچھا چُھڑوا لیا
مدنی دے در اُتے پہنچنا سی مشکل
رو رو کے اساں سوھنے رب نوں منا لیا
میرے جیہا عاصی کِتھے طیبہ دیاں گلیاں
سمجھ نیئیں آندی مینوں کیویں بلوا لیا
اکھاں نال چمی جد طیبہ دی میں دھرتی
رب دیاں رحمتاں نے سینے نال لا لیا
دل دی اواز اِکو طیبہ رہ جاواں میں
واپس نہ ٹوریں مینوں سوھنے طیبہ والیا
ویکھ ویکھ روضہ اکھ رجدی نہ دل اے
تن دیاں لوواں نوں وی چشمہ بنا لیا
راہ کیویں بھلدا میں طیبہ ول جان دی
میں تے سی پِیر اپنا اگے اگے لا لیا
